Nieproszeni goście czyli słów kilka o stworzeniach, którym życzymy śmierci.

Hiszpania to ciepły kraj. Skoro tak trzeba zaakceptowac oprócz permanentnie spoconej skóry, towarzystwo różnego rodzaju robactwa. I tak jestem mile zaskoczony, że intruzów z rodziny  insektów jest tak niewiele. Są jednak chwile gdy przystępują do inwwazji i wtedy szlag mnie trafia. Najgorsze chwile przeżyłem podczas remontu. Podczas rozbierania ścianki działowej w łazience wysypało się na mnie sporej wielkości mrówcze miasto i kilka tysięcy małych stworzonek przebierających swoimi jeszcze liczniejszymi odnóżami. Zrobiłem draniom prawdziwą Hiroszimę, ale to nie był koniec.

Mrówczy problem powrócił w czerwcu. Znowu linią frontu w tej bezwzględnej, bezpardonowej wojnie była łazienka. Mrówki - robotnice i skrzydlaci wojownicy zaczęły wyłazić ze szczelin między kafelkami setkami. W czerwcowe wieczory kiedy śledziłem zmagania tuzów piłki kopanej w RPA w telewizorze musiałem wykorzystywwać całe przerwy (a czasem i dłużej) by spacyfikować mrówcze dążenia do przejęcia kontroli nad sporą częścią naszego lokalu. Inwazje zaczynały się punktualnie - zawsze kilka minut po 20tej. Kampania była trudna, ale konsekwentnie odbierałem najeźdźcom pole manewru i osłabiałem ducha walki. W ruch poszedł silikon, wielka butla jakoś amoniakowego płynu czyszczącego, a kiedy się skończył nawet ogień. Ze szczególnym okrucieństwem zwalczałem skrzydlate mrówki. To obrzydlistwo obsiadające chmarami ściany wypalałem ogniem, topiłem w chemi, zalewałem klejem, miażdżyłem i rozrywałem. Z każdym dniem kurczyły się drogi, którymi mogły wleźć do mojego lokalu.

Kiedy na przełomie lipca i sierpnia zdawało się, że wojna została ostatecznie wygrana, przyleźli elektrycy, którzy wymieniali kable i montowali oświetlenie awaryjne. Poprzez jedną z dziur pod lampą pewnego wieczora dosłownie wysypało się (może w przeciągu tylko godziny czy dwóch) kilka tysięcy mrówek. Ściana zrobiła się czarna, poruszała się. Nawet ja weteran tej wojny spąsowiałem ze zgrozy. Stłumienie tego istnego powstania mrówek i wymordowanie co do sztuki jego uczestników zajęło mi bite 3 godziny.

Dziś u schyłku wakacji wypady mrówek zdarzają się, ale to są tylko zwiadowcy. Rzadko kiedy wracają do bazy. Namierzam też otwory, z których wyłażą i plask, plask - Droga Zamknięta. Podobno bestie żrą silikon, ale prędzej pękną niż się przegryzą z powrotem.

Drugim gatunkiem zwierzątek, nieporównywalnie mniej licznym, ale równie niemile widzianym są karaluchy. Te na szczęście żyją tylko w fundamentach budynku i do naszego lokalu nie mają się jak dostać przez szczeliny - bo te są bardzo dokładnie zaklejone. Pojedyncze sztuki wbiegają na wariata co pewien czas przez otwarte drzwi. O ile ich ktoś jeszcze na tarasie nie rozdepcze są z zabójczą skutecznościę eliminowane gdy tylko pojawią się w środku lokalu. Nie mają w nim szans na przeżycie bo wszystko trzymamy w przewiewnych, transparentych półkach. Są dni kiedy po tarasie i parkingu biega bydlaków trochę, ale te zawody są szybko kończone przez znudzonych kelnerów i gości. Rozdeptanie takiej gadziny wcale nie jest łatwe. O ile przydybiesz taką na otwartej przestrzeni to nie ma szans na przeżycie, kiedy jednak zaczyna meandrować pomiędzy krzesełkami i nogami stołów sprawa się komplikuje.

I to w zasadzie wszystkie gatunki, które czasem dają nam we znaki. Nie widziałem tu żadnego szczura (chyba dla nich za mało tu słodkiej wody i za gorąco, a poza tym w całym Alicante roi się od bezpańskich kotów, które jak to zwykle bywa dokarmiają ofiarnie babcie, babinki i babuleńki). Nie ma tu komarów prawie. Pojedyncze sztuki wlatują nam do mieszkania czasem i kąsają okrutnie,, ale dość łatwo je namierzyć i rozgnieść na małe, czarne placki. Uaktywniły się też cykady, które tym są  głośniejsze im jest goręcej. Zdarzają się jaszczurki, aż dziw, że je tak rzadko spotykam w takim gorącu, w tak skalistej krainie.

O zwierzątkach to tyle na razie.