Hiszpania, Alicante, Gibraltar

Zawsze gdy zaczyna się nowa doba, organizm skądś o tym wie i domaga się snu. A dla mnie to sam szczyt intensywnej obsługi coraz bardziej nawalonych amatorów piwa, nieskomplikowanych drinków i szklaneczki białego czy czerwonego wina. Po grubo ponad miesiącu za barową ladą rozpoznaję twarze, przyzwyczajenia (przynajmniej te związane z napitkami) i jest mi jakoś tak bardziej swojsko. Na początku, jak to na początku było dziwnie i obco. Zwłaszcza jeden dzień okazał się przykry i wystawił mego nerwa na próbę. W pewnej chwili zza baru wychylił się jeden z tych co czują sie szczególnie uskrzydleni gdy w ich żyłach wre C2H5OH i pochwycił me niczego nieświadome okulary. Spokojny ze mnie człek, nie purpurowieję z byle powodu, ale tym razem szlag mnie trafił. Różne poufałości jestem skłonny zdzierżyć, poklepywanie po plecach, okrzyki "Ej TY!", pogwizdywanie (to ledwo ledwo)... , ale od moich okularów wara. W sukurs przyszedł mi kompan okularo-porywacza i proteza na me oczy, pohańbiona o

Wpadli tacy dziwni, kiedy było jeszcze pusto. Nawrzucali do clip-maszyny monet i rozpętało się piekło. (Tu wyobraźcie sobie najobrzydliwsze, najbardziej harczące, gardłujące, rzęrzące odgłosy wydawane paszczą ludzką przy akompaniamencie ciężkich gitar i perkusji, przy której huk huty pracującej pełną parą jawi się jako niewinna igraszka. Próbowałem się ratować w rozpaczy wrzuciłem eurasa do paszczy potwora generującego ten nieludzki zgiełk. Zanim się doczekałem minęły niemal 3 godziny. Po drodze na szczęście pograły sobie nieco lżejsze zespoły, takie opętane przez szatana co najwyżej w umiarkowanym stopniu. Najwyraźniej maszyna ma wgrany jakiś algorytm chroniący agresorów muzycznych przed całkowitym zdominowaniem imprezy. Nie to, że ja ciężkim brzmieniem gardzę i czasem mocniejszym nawet łupu cupu dup. Wybrałe sobie Fatboy Slim i "Right here right now" cudownie dydatktyczny teledysk ukazujący w pigułce marność ludzkiego żywota. To wszystko sprawiło, że powrót do głośników kaw

Co się człwoiek naogląda, nasłucha. Stojąc za barem popularnego pubu rzadko jest czas na nudę, co nie znaczy, że zawsze jest miło. Najtrudniej znieść masowe gusta muzyczne, przejawiające się w wyborach pubowych bywalców dokonywanych przy clip-maszynie. Wrzucasz monetę i wynajdujesz sobie w przebogatej bazie piosenek swoje ulubione, a teledysk z tego kawałka (o ile istnieje) wyświetlany jest na dwóch 30 calowych LCDkach. Problem w tym, że ludzie nie chcą słuchać starych dobrych kawałków, katują załogę pubu i innych klientów znienawidzonymi już przeze mnie współczesnymi do bólu, topowymi techno-disco-rap-po kawałkami, od których po endziesiątym przesłuchaniu naprawdę chce się rzygać. Jest tych pioseneczek z 10. Wobec kilkudziesieciu tysięcy innych w bazie, ta 10tka generuje 90% obrotów clip - maszyny. Jeden kawałek - 50 centów, 3 - 1 EUR, 7 - 2EUR. Maszyna jest szczwana. Nie pokazuje ile musisz czekać w kolejce na następny kawałek. Nie masz za cholerę pojęcia czy Twoja piosenka wogóle si

I to poza wszystkim działa na mnie najbardziej uspokajająco. Kryzys, nieudany biznes, niedobory finansowe, ale i temperatura, która nie spada praktycznie poniżej 14 stopni nawet w nocy. Jednego dania leje, jest pochmurno i w ogóle do dupy. Następnego wychodzisz w krótkim rękawku na dwór i cieszysz się słońcem i temperaturą powyżej 20 stopni. Z każdym miesiącem tutaj coraz trudniej mi pojąć jak ludzie w Polsce wytrzymują ten mróz, śnieg, na przemian roztopy i zamarzanie , lodowaty wiatr i chmury, które zasłaniają niebo przez więcej niż 300 dni w roku. Na relacje pogodowe z Polski patrzę jak niegdyś na relacje wojenne z Iraku czy Afganistanu - "Mój Boże, ależ Ci ludzie tam mają przerąbane..."/ Nie to żeby tęsknoty żadnej za krajem nie było. Śnieg i migocące w nim lampki świąteczne, polskie drzewa, domy i ulice, a przede wszystkim pieczywo. Ludzie na zachodzie żrą parszywe wypieki, nie chcąc wdrożyć do masowej produkcji pieczenia chleba na zakwasie. Królują watowate buły, ale tr